Ik begin me te ergeren aan gedraai en gedoe, aan het niet zeggen waar het op staat. Het lijkt wel of men bang is om de waarheid te zeggen, want inwoners zouden maar eens boos kunnen worden. Ik denk nu: dan maar boos, je kunt nooit iedereen tevreden houden. Is de een daar blij mee, is de ander wel weer boos of andersom. Snap wel dat het niet leuk is, maar nu voelen mensen zich niet serieus genomen. Ik probeer het wel te doen, en daardoor jaag ik soms mensen tegen me in het harnas. Maar ja, hoe anders?
Bomen
Ik ben heel erg voor bomen en groen, en probeer waar ik kan daarvoor te kiezen. Maar soms moet je ook voor een groter belang kiezen, en dan sneuvelt er weleens een boom. Als die dan volgens afspraak weer terug wordt herplant, dan is er voor mij minder aan de hand. Zonde van een gezonde boom, maar je kan niet alles laten voor een boom. Dus eerlijk uitleggen waarom je dan toch voor kappen kiest, leek mij het beste.
Met gevolg: privéberichten, dreigementen: “Jullie zijn niet voor de natuur, dus we zullen zeggen dat jullie er niet voor zijn”, voetstampen, etc. In het begin had ik daar last van, dacht: ”Hè we bedoelen het toch goed.” Maar nu denk ik: ”We doen het voor de stad en naar eer en geweten. Dus prima.” Soms is het ook wel lachwekkend. Eerst: de boom is niet dood, daarna na vragen van mij aan de wethouder: de boom is wel dood, en dan als ik dan antwoord dat er gekapt kan worden, krijg je als antwoord: de boom kan best stervensbegeleiding krijgen. Wat is dat nu voor tekst?Het is mijn oude opa niet.
Blauwe golven
Om de Blauwe Golven was veel te doen. Ik koos persoonlijk voor behoud, maar met meer vergroening, handhaving, een grote vijver voor neerdalend fijnstof, elektrisch parkeren tegenover de flat en nieuwe stenen. Natuurlijk hadden sommige partijen de mensen in de omgeving iets anders geschetst, een park onder de snelweg. Maar dat haalde sowieso geen meerderheid meer. Dus ik heb samen met een collega echt gestreden om de punten erin te krijgen, want beter iets dan niets, was mijn gedachte. Dit eerlijk uitgelegd, maar gelijk weer een hoop stront over je heen. Draaien, het niet snappen, partijhopper etc. etc. Weer uitgelegd dat je in een meerpartijenstelsel soms consensus moet maken. Maar weer aanval op aanval op de persoon. Rustig blijven is dan echt heel moeilijk voor me, maar ik weet dat ik me in moet houden. Het houdt gewoon een keer op!
Diftar
Heel veel argumenten gegeven in de raad, waarom we het niet moeten doen. Maar voor sommigen is het echt iets idealistisch. Mag en kan uiteraard, mooi zelfs. Wat alleen jammer is, is dat velen overgevoelig gaan doen als je er dan nog stevig in gaat. Nooit op de man maar op de bal, dat is mijn motto. Ik wil er voor de gewone Ernemmer zijn, die het al moeilijk zat heeft om het leven normaal te laten verlopen. Ik ga de argumenten niet herhalen waarom ik tegen Diftar ben, dat mag inmiddels duidelijk zijn, maar dat eerlijkheid vaak niet op prijs wordt gesteld in de politiek legt dit wel mooi bloot, want poeh poeh het lijkt wel ruzie. Je kan toch, juist in de politiek, het niet met elkaar eens zijn en toch collega’s zijn! Voor mij prima. Sommigen gaven aan zelfs niet meer met me te willen praten, Ik heb het rapport-Frissen ook gelezen, maar ik raak er steeds meer van overtuigd dat sommigen gewoon niet tegen stevige weerstand kunnen, en dat die houding ook een oorzaak is van de cultuur.
Hell of a job
Laten we in vredesnaam de discussie goed, stevig maar fair kunnen voeren zonder dat er iemand in een spasme schiet. Ik vind namelijk dat iedereen zijn of haar best doet. Het is af en toe wel een ‘hell of a job’. Dit geldt voor mensen in de politiek maar ook daarbuiten. Ik heb me nu voorgenomen: er is niks aan de hand, iedereen mag zijn oordeel hebben, dus lekker laten gaan! Come on Ernem!
- Buts van de Week: “Meer problemen dan het daadwerkelijke probleem” - 22 oktober 2020
- Buts van de Week: Code Oranje is Broodnodig - 13 oktober 2020
- Buts van de Week: Waarom Code Oranje voor mij? - 4 oktober 2020