We kunnen reizen naar Mars boeken. We kunnen mensen op de maan zetten. We kunnen Google vragen onze lampen in huis aan te doen. We kunnen auto’s zelf laten rijden. We kunnen ons huis laten stofzuigen door een robot. We kunnen de magnetron vanuit de auto op weg naar huis vast aanzetten. We kunnen binnen een seconde met iemand in Japan communiceren. We kunnen op de telefoon zien wanneer er een buitje valt. We kunnen elektrisch fietsen. We kunnen, we kunnen, we kunnen… maar één ding kunnen we in Arnhem niet, en dat is met iets meer dan 40 man vergaderen. Nondedju, wat een fiasco!
Het begon gelijk al goed. Ik zou als tweede aan de beurt zijn om een rondvraag te stellen, over het mij nu zeer bekende afval (wederom), maar kreeg mezelf niet ingelogd. Dus de spanning steeg in huize Buts. Nou gelukkig, opeens lukte het, was ik net op tijd om te horen: “Nou, de verbinding met de heer Elfrink is zeer slecht, dus we gaan eerst naar vraag 2 van de heer Van Butselaar.”
Lastig
Oeps, ik moest ineens schakelen, het was voor mij toch al lastig zo’n eerste keer live op scherm, dus mijn adem zat in mijn grote teen. Nou ging de vraag stellen best goed, al waren de antwoorden uiteraard niet echt bevredigend. Lekker vol blijven houden: het ‘we geven de burgers de schuld Diftar’-verhaal. Maar na die tijd appte mijn collega me “Je zag alleen de bovenkant van je hoofd”. Hahaha, wat lag ik in een deuk. Nou heb ik een best leuk hoofdje om te zien, maar op die manier acte de présence geven had ik nou niet echt in gedachte.
En zo begon dus de avond en waren we pas een half uur verder. Er zou eigenlijk nog een heel avondvullend programma op het menu staan. Dus ik zag de bui al hangen! Er moest gestemd gaan worden over het feit of er gestemd moest gaan worden over een onderwerp, chaotischer kon het in mijn hoofd niet worden. Je zag mensen niet in beeld, of in één keer door een ander heen pratend. Dan hoorde je wel iemand praten en daarbij zag je dan een afkorting van hun naam, en dan zag je weer iemand waar het leek dat die stem niet bij hoorde.
Scheldend en lachend
Het werd met de minuut chaotischer en gekker. Na zo’n anderhalf uur, het hele huis vol scheldend en lachend, gaf ik mijn collega’s van Arnhem Centraal de app: “Ik reken het goed, wens jullie succes.” Ik trok het niet meer en mijn bijdrage had ik al achter de rug, voor de rest zou er alleen maar gestemd gaan worden. En dat kon de fractie best alleen af, zonder mijn steeds cynischer wordende toon. Maar wat gebeurde er? Nog geen minuut later kreeg ik te horen dat de complete vergadering gestaakt was. Wat een fiasco!!
Nou was ik al een voorstander van live vergaderen. Mits volgens de door de RIVM voorgeschreven veiligheidsmaatregelen. Maar had begrip voor mensen zoals in onze fractie die bijvoorbeeld mantelzorger waren en/of zelf in de gevarenzone zitten. Dus vandaar dat ik vol goede moed de online vergaderingen tegemoet zag. Maar wat bleek: we kunnen in onze stad heel veel, maar blijkbaar niet een digitale vergadering organiseren.
Cynisch
Ik ben op dit moment vooral gedesillusioneerd! En word er onwijs cynisch van, moet namelijk nog steeds lachen dat ik tegen mijn fractievoorzitter zei: ”Misschien kan je met de fractievoorzitters overleggen om wat moties vreemd op de agenda te zetten, sommige zijn immers nog ver van voor de kerst en nu hebben we niet veel op de agenda…” En wat gebeurt er? We komen niet eens langs agendapunt 2.
Hoop op betere tijden en dat we snel live gaan. Want mijn stad is me alles waard en die verdient een goed functionerend bestuur!
- Buts van de Week: “Meer problemen dan het daadwerkelijke probleem” - 22 oktober 2020
- Buts van de Week: Code Oranje is Broodnodig - 13 oktober 2020
- Buts van de Week: Waarom Code Oranje voor mij? - 4 oktober 2020
